Published On:Tuesday, March 31, 2015
Posted by my storry
के ? जीवनको अर्थ छ ?
सन्तोष गौतम मलेशीयाबाट लेख्छन
भनीन्छ मानीस ईश्वरको अमुल्य बरदान हो । यस अर्थमा पनि हामी मानीसलाई ईश्वरको अमुल्य बरदान मान्न सक्छौ की, मानीस जीबनमा मात्र एकचोटी जन्मन्छ र उसको मृत्यु नीश्चीत छ । यसलाई भगवानका कुनै पनि अबतारले रोक्न सक्दैन । कीनकी सृष्टीको उत्पत्तीसंगै स्वयम भगवान पनि यो जन्म र मृत्युको खेल खेलीरहेका हुन्छन ।
हामी त मानीस हौ त्यसैलेपनि मृत्यु भन्दा टाढा भाग्न खोज्नु हाम्रो मुर्खता मात्र हुन आउछ र यसरी हेर्दा भगवानले हामीलाई यो सासंरीक रंगीन दुनीयामा रंगीनका लागी पठाउनुभएको हो । तर हामी यसरी रंगीदीन्छौ यसरी रंगीदीन्छौ की भगवानलाई पनि अलमलमा पार्नै गरी कीनकी हामी यर्थातलाई बुझेका हुदैनौ मात्र कृत्रीमतातीर दौडिरहेका छौ ।
कहीले लाग्छा की जीबन संर्घष हो अनि हामी अनायसै रगटीन थाल्छौ अनि फेरी जती रगेटीएपनि केही नलागेपछि बीद्धानहरु परीभाषीत गर्छन जीबनलाई हजार असफलतापछीको एक खालको सफलता नै वास्तबीक जीबन हो भनेर । कहीले लाग्छ बाचुन्जेल मोजमस्ती घुमफीर रंग रमाईलो यही नै हो आखीर मानीसले जीउन पर्ने जीबन अनि हामी यसैकुरालाई आत्मसाथ गरी आफ्नो बल बुताले भ्याएसम्म मोजमस्तीको नाममा जीन्दगीको मजा लुट्न थाल्छौ ।
त्यसपछी बु¨ीन धेरै समय लाग्दैन अन्तत एक बेबारीसे जीवन जीउन बाध्य हुन्छौ अनि भन्छौ बेबारीसे जीबन आखीर जीउनुको के अर्थ । त्यसपछी आफैले आफैलाई अन्त्यस्टी गर्न पनि पछी पदैनौ ।
अब भन्नुहोस यो जीबनलाई कसरी बुभm्ने, बुझीनसक्नुको छ यो जीबन भन्ने कुरा समाजमा अरु भन्दा आफुलाई अलिकति बेग्ले देखाउन टोपलीने मानिसका ती पक्तीं जो सामान्य सरकारी तथा गैरसरकारी कर्मचारीहरु पकेटमा २, ४ हजार रुपैँया अनि सुकीलो मुकीलो कपडालाई प्रोफेसनल जीन्दगी ठान्ने ती प्रोफेसनलका हुलीयाहरुको आफ्नो स्वयम जीन्दगीनै छैन ।
आफ्नो स्वतन्त्रता छैन की त सरकारको नुनमा आफु गुन लगाउदै अर्कैको नासो बनाईदीन्छन जीन्दगी की त कुनै प्राईभेट कार्यलयमा आफ्ना बोसहरुको मोडमा आफ्नो तोड मीलाउदै जीन्दगी खर्चन पछी नह्टने ती प्रोफेसनलहरुको खोई त आफ्नो जीबन ,
जसले यो समाजलाई यो राष्ट्रलाई आफ्नो प्रत्यक्ष नीगरानीमा राखी कलमको माध्यमबाट सम्पुर्ण क्षेत्र र तप्काका मानीसहरुको जीबनको मुल्या¨कन गर्ने ती लेखक पत्रकार र्सर्जकहरुको कलमको पीडा कसलाई के थाहा जसको कलमको मसी भरीयपनि आफनो भोको पेटको मसी भरीने हो की होईन ।
अनि त्यही कलमको शक्तीको कारण कत्तीको आखाको तारो भईनेहो खैर यसरी हेर्दा अब कुन क्षेत्रका मानिसका जीबनलाई हामी सुख सम्पन्न र वास्तबीक जीबनको रुपमा लीन सकीन्छ त यसको जवाफ न त म संग छ न त तपाईसंग नै मात्र उपरवालाका लीला अपरम्पार छ ।
हो अपरम्पार खै भगवानलाई पनि के दोस दिनु उनी त एक खेलका रेर्फी मात्र नै हुन खेलाडी त स्वयम हामी नै हौ । गोल गर्ने आउट गर्ने या बढी नै आत्मबीश्वासका साथ आत्म नीयन्त्रण गर्न नसकेर अपसाईड गर्ने कीनकी यो संसारमा सन्तुलीत खेल छैन ।
त्यसैले कसैको जीबन सडकमै पछारीरहेको हुन्छ, कसैको जीबन महलमै भौताईरहेको हुन्छ यहाँ सबै अस्तीत्वको खोजीमा भोको पेटको रोजी रोटीमा तछाडमछाड गर्दे दौडिरहेका हुन्छन थाहा छैन गन्तब्य काहा हो मात्र दौडिरहेका हुन्छन र दौडिदा दौडिदा अन्तत फेरी जसरी आएको हो त्यसरीने उपरबालाको काखमा गुटमुटीनी बाहेक उ सग केही हुदैन । जीन्दगीमा र फेरी प्रश्न तगारो बनीदीन्छ अग्रेजीमा धजबत ष्क षिभ ?
